KISAH HATI (I)

Dear Blog,

Sy pilih awak (blog) untuk jadi teman terbaik sy untuk berkongsi semua apa yang sy rasa kebelakangan ini…Bukan sy teda tempat untuk mengadu…atau teda teman untuk berkongsi…ada, sy ada DIA (tetap yg terutama), sy ada bestfriend, sy ada si dia dan sy juga ada family untuk tumpangkan segala rasa sy ketika ini…tapi, sy tetap pilih awak…napa? Sebab sy lebih senang begitu…sy lebih lega jika sy dapat muntahkan semua melalui jemari pada sekeping kertas…dan mungkin satu masa nanti, sy boleh ulang baca sebagai peneguh sang hati yang kadang-kadang rasa goyah…

“Life is hard…But So Very beautiful…”

Ya, memang benar hidup ini agak sukar…tapi, dalam masa yang sama terselit keindahannya. Sy tau, sy tak patut mengeluh dalam perjuangan hidup sy…sy patut sentiasa rasa bersyukur apa yang sy miliki sekarang…sebab sy tau, hidup sy masih sangat sempurna jika dibandingkan dengan hidup orang lain…hakikatnya, sy tetap manusia…seorang insan yang kadang-kadang lemah dengan ujian hidup sehingga memperdengarkan keluhan dari sudut hati yang terdalam…dan sy terpaksa mengakui bahawa kebelakangan ini sy rasa agak terhimpit dan hampir tersesak malah lemas dalam lautan yang sukar…

Duhai hati…

Seringkali sy memujuk si hati agar tidak terus gundah dan resah…tidak putus-putus membisikkan kata-kata semangat pada jiwa…cuba menyalurkan sedikit ketenangan pada naluri agar diri tidak terus hanyut dan terbuai-buai dalam arus yang ganas menghempas pantai hidup. Biasanya sy berjaya menghalang sebarang anasir negatif daripada menceroboh seterusnya menguasai minda kekal sy…Cuma kebelakangan ini, serasa minda itu terlalu penuh dan padat sehingga tidak mampu memproses segalanya untuk santapan sang akal…terlalu berat perasaanya bila minda tidak serasi dengan kata hati…jiwa itu yang rasa terdera…terdera amat. Dan sy tak mampu nafikan semua apa yg sy rasai kini…apa yang patut sy lakukan? Rasa tidak terdaya menanggung beban perasaan ini…Argghhh!!!

“Life doesn’t get easier, you just get stronger…”

Bila terlalu berdiam diri…terlalu memendam rasa…Cuma bait-bait indah sahaja menjadi penawar gundah di kalbu…hidanglah mata sebanyak mungkin bait-bait indah agar segala rongga-rongga dalam jasad dilitupi oleh semangat yang jitu…persembahkan si hati dan minda kata-kata manis agar diri ini terus hidup dalam rasa motivasi yang teragung…Tiuplah roh dengan doa agar tidak melayang jauh dan tersesat dalam lembah kegelapan…Tolong, jangan jadi insan yang lemah!